مقدمه: بخیه زدن روشی است که لبه زخم یا بریدگی را کنار هم نگه می‌دارد و به بهبود آن کمک می‌کند. وقتی بریدگی بهبود یافت، بخیه ها برداشته می‌شوند یا به طور خودکار جذب می‌شوند. مراقبت خوب از بخیه ها به بهبود زخم و به حداقل رساندن جای زخم کمک می‌کند. در این مقاله انواع بخیه و روش بخیه زدن در پزشکی بیان شده است با ما همراه باشید.
انواع بخیه زدن در پزشکی و دندانپزشکی برای کمک به بهبود زخم ها استفاده می‌شود. بخیه ها دوخت های کوچکی هستند که پس از عمل جراحی یا آسیب های مختلف به بستن زخم ها کمک می‌کنند. انواع بخیه شامل منقطع، پیوسته، عمیق، کیسه ای، زیرجلدی و دفن شده است.
در واقع تاخیر در بهبود زخم جراحی یکی از نگرانی های اصلی بیماران و پزشکان است. عفونت و پارگی زخم دو عارضه رایج پس از جراحی هستند که باعث طولانی شدن دوره بهبود زخم و افزایش هزینه های درمان می‌شوند. در جراحی دندان بسته شدن زخم با استفاده از نخ بخیه به بهبود سریع تر کمک می‌کند.
بر اساس ویژگی های بافت و میزان کششی که انتظار می‌رود بخیه دوام بیاورد، می‌توان نخ بخیه خاصی را برای بخیه زدن استفاده کرد. به طور کلی، هر چه بافت ظریف تر باشد، کشش زخم کمتر می‌شود. معمولاً برای به حداقل رساندن جای زخم، نیاز به بخیه ظریف تر است. برای زخم هایی که دارای بافت عمیق، بافت همبند متراکم یا تحت کشش زیاد هستند و نیاز به چسبندگی مداوم دارند، باید نخ بخیه ضخیم تر استفاده شود.
انواع نخ بخیه
انواع نخ بخیه از مواد طبیعی مانند روده و ابریشم یا مواد مصنوعی مانند نایلون ساخته می‌شوند. این نخ ها استریل هستند و در اشکال و اندازه های مختلف وجود دارند.
طول نخ بخیه می‌تواند از حدود 38 تا 115 سانتی متر متغیر باشد، دائمی یا قابل حل، بافته یا تک رشته باشد. انواع نخ بخیه از ابریشم، پلی پروپیلن، نایلون، پلی گلاکتین، کرومیک/ روده، گورتکس، پلی استر یا مواد دیگر تهیه می‌شوند.
بخیه های قابل جذب بافت ها را تا زمانی که به اندازه کافی برای مقاومت در برابر استرس معمولی التیام پیدا کنند، کنار هم نگه می‌دارد و سپس توسط بافت ها جذب می‌شود. از طرف دیگر بخیه های غیر قابل جذب باید پس از تثبیت اولیه لبه های زخم برداشته شوند.
در واقع، اکثر یا همه مواد طبیعی در زمان معینی جذب بدن می‌شوند. بنابراین، برای اعمال بالینی، بخیه غیرقابل جذب در نظر گرفته می‌شود که استحکام کششی خود را در بافت ها برای بیش از 60 روز حفظ کند.
به طور کلی انواع نخ بخیه عبارتند از:
انواع سوزن بخیه
بخیه زدن در هر عمل جراحی بسیار مهم است زیرا شروع التیام اولیه زخم حاصل از جراحی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بخیه زدن از همپوشانی حاشیه های بافت تا زمان بهبودی پشتیبانی می‌کند. علاوه بر این می‌تواند از نکروز و تاخیر احتمالی در بهبود زخم جلوگیری کند. همچنین به هموستاز کمک می‌کند و درد بعد از عمل جراحی را کاهش می‌دهد.
انواع سوزن بخیه از حدود 5.5 تا 13 میلی متر و به شکل دارای نخ و بدون نخ، راست، خمیده، نیمه خمیده، تیز و کند موجود است. بدنه سوزن ممکن است مستقیم، خمیده یا سرپانتین باشد.
سوزن های مستقیم با دست مورد استفاده قرار می‌گیرند و عمدتاً برای بخیه زدن پوست استفاده می‌شوند. سوزن های منحنی محبوب ترین هستند و با استفاده از نگهدارنده های سوزن استفاده می‌شوند. سوزن های منحنی در اندازه ها و منحنی های مختلف وجود دارند. سوزن های سرپانتین سوزن های سنگین S شکل هستند و به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرند.
برای مشاهده انواع تیغ جراحی بر روی تیغ بیستوری کلیک کنید.
بخیه فلزی (منگنه ای) چیست؟
بخیه فلزی نوعی بخیه است که توسط یک وسیله پزشکی به نام منگنه جراحی برای بستن زخم ها یا برش های بزرگ انجام می‌شود. این روش نسبت به سایر بخیه ها درد کمتری دارد و سریع تر انجام می‌شود. بخیه فلزی قدرت بیشتری برای مهر و موم کردن بافت ها دارد و در قسمت های تحت کشش بالا بسیار خوب عمل می‌کند.
این بخیه ها معمولا در اعمال جراحی گوارشی و برش اندام ها به کار می‌روند تا به سرعت جلوی خونریزی را بگیرند. بخیه های منگنه ای پس از بهبودی باید برداشته شوند.
انواع روش بخیه زدن
با توجه به اینکه برش ها و اعمال جراحی مختلف بر روی اعضای مختلف بدن انجام می گیرد نحوه بخیه زدن هم متفاوت است. چرا که برای بهبود قسمت جراحی شده و زخم باید بهترین روش را انتخاب کرد تا بهبودی سریعتر ایجاد شود و همچنین از نظر زیبایی برای جای زخم کمترین نشانه باقی بماند. در ادامه به برخی از این روشها پرداخته شده است با ما همراه باشید.
1. روش بخیه جدا یا شکسته
در این روش بخیه زدن که جزء رایج ترین نوع بخیه است در هر بار بخیه گره زده شده و برش داده می شود. این روش باعث می شود که لبه های زخم کاملا بسته شود. از مزیت های این روش این است که اگر یکی از بخیه ها پاره یا باز شود، بخیه های باقی مانده همچنان زخم را روی هم نگه می دارند.
2. روش بخیه زدن پیوسته
همانطور که از نام این روش برمی آید بخیه به صورت سری و پیوسته توسط یک نخ بخیه انجام می گیرد. این نوع بخیه را می توان به سرعت انجام داد چرا که نیازی به قطع ندارد. همچنین این روش در انتها با توجه به اینکه کشش نخ به طور مساوی در سراسر زخم و نخ توزیع شده است بخیه محکمی را نتیجه می دهد.
3. بخیه عمیق
این نوع بخیه در زیر لایه های بافتی پوست (عمق پوست) قرار می گیرد. این نوع بخیه زدن می تواند به صورت جدا و یا پیوسته انجام شود. این بخیه اغلب برای بستن لایه های فاسیال استفاده می شود.
4. بخیه دفع شده
این نوع بخیه به گونه ای اجرا می شود که گره بخیه در داخل (یعنی زیر یا در ناحیه ای که باید بسته شود) باشد. این نوع نخ معمولاً برداشته نمی شود و هنگام استفاده از نخ های بزرگ در عمق بدن مفید است.
5. بخیه زنجیره ای (کیسه ای)
این یک نوع بخیه پیوسته است که در اطراف یک ناحیه قرار می گیرد و مانند یک رشته زنجیر سفت می شود. به عنوان مثال، این نوع بخیه در اعمال جراحی روده برای محکم کردن روده استفاده می شود.
6. بخیه هیپودرمیک (زیرجلدی)
این بخیه در درم، لایه بافتی که در زیر لایه بالایی پوست شما قرار دارد، قرار می گیرند. بخیه های کوتاه در خطی موازی با زخم قرار می گیرند. سپس بخیه ها در هر دو انتهای زخم بسته می شوند.
مدت زمان جوش خوردن بخیه
مدیریت زخم های بافت نرم نیاز به ارزیابی دقیق زخم، درک خوب انواع زخم و بهبود آن و همچنین دانش و مهارت کافی برای مراقبت از زخم دارد. مراحل مختلف مراقبت از زخم شامل پاکسازی و دبریدمان (برش، برداشت یا حذف یک بخش از بافت عفونی یا مرده)، هموستاز (روش قطع خونریزی)، ایمن سازی کزاز و استفاده از داروهای آنتی بیوتیکی و بستن زخم است.
بستن زخم را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد، اما بخیه زدن همچنان پایه اصلی است. طیف گسترده ای از مواد برای بخیه زدن زخم موجود است. بسته به نوع زخم و نیاز به بسته شدن باید مواد و تکنیک مناسب را انتخاب کرد. تکنیک های جایگزین مانند منگنه ها، نوارها و چسب ها نیز در این زمینه به سرعت محبوبیت پیدا کرده‌اند.
مدت زمان جوش خوردن بخیه به فاکتورهای مختلفی از جمله وضعیت سلامت بیمار، نوع بخیه، محل بخیه و غیره بستگی دارد. بطور معمول بخیه های جذبی 60 روز و بخیه های غیرقابل جذب کمی بیش از 60 روز طول می‌کشد تا جوش بخورند. پس از طی این مدت بخیه های جذبی استحکام خود را از دست می‌دهند و جذب بدن می‌شوند و بخیه های غیرجذبی نیز باید کشیده شوند. در ادامه مدت زمان کشیدن بخیه با توجه به جای بخیه بیان شده است:
- بخیه صورت: 3 الی 5 روز بعد
- بخیه پوست سر: 7 الی 10 روز بعد
- بخیه بر روی دست: 7 الی 10 روز بعد
- بخیه بر روی پاها: 10 الی 14 روز بعد
- بخیه بر روی بدن: 10 الی 14 روز بعد
- بخیه بر روی کف دست یا کف پا: 14 تا 21 روز بعد
بخیه جذبی چگونه جذب می شود؟
اگر بافت همبند بطور قابل قابل توجهی در معرض دید قرار گیرد، نیاز به بستن مصنوعی زخم ها است. بسته شدن زخم منجر به بهبود سریعتر زخم با کاهش عوارض می‌شود. بخیه زدن پایه اصلی بسته شدن زخم ها است.
بخیه های حل شونده یا نخ بخیه قابل جذب نوعی بخیه هستند که با استفاده از مواد خاصی مانند پروتئین های حیوانی یا پلیمرهای مصنوعی تولید می‌شوند. این نخ ها طی مدت زمان خاصی توسط مواد شیمیایی موجود در بدن تجزیه و جذب می‌شوند. از آنجایی که بدن به تدریج این بخیه ها را حل می‌کند، فرد نیازی به بازگشت به کلینیک یا بیمارستان برای برداشتن بخیه ندارد.
بخیه های غیر قابل جذب معمولاً از موادی مانند نایلون یا ابریشم تشکیل شده‌اند. بدن نمی‌تواند این مواد را جذب کند، بنابراین فرد به یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای برداشتن بخیه ها پس از بهبود زخم نیاز دارد.
سخن پایانی: در این مقاله انواع روش بخیه زدن که مرسوم است بیان شده است. با توجه به نوع جراحی و زخم پزشک متخصص باید بهترین روش بخیه زدن را انتخاب کند تا بیمار درد کمتری را حس کند و همچنین بعد از بهبودی جای زخم کمتری را داشته باشد.
